Praca dotyczy nawożenia dwu form pszenicy jakościowej: jarej i ozimej oraz jego wpływu na plon i jakość ziarna. Ziarno przeznaczone na cele konsumpcyjne musi charakteryzować się wysoką wartością technologiczną, określaną przez wartość przemiałową ziarna i wartość wypiekową mąki. Opracowanie ma charakter pracy przeglądowej, syntetycznej, nie wnika szczegółowo w nawożenie poszczególnych odmian pszenicy. Z praktycznego punktu widzenia największe efekty plonotwórcze oraz poprawę wyróżników jakościowych ziarna uzyskuje się pod wpływem racjonalnego nawożenia pszenicy azotem. Jednak jest to możliwe tylko w przypadku właściwego i zrównoważonego nawożenia pszenicy wszystkimi innymi niezbędnymi składnikami odżywczymi. Niedobór któregoś ze składników odżywczych obniża plon ziarna, a często także pogarsza jego wartość technologiczną czy odżywczą. W nowoczesnym podejściu do produkcji pszenicy jakościowej nawożenie rozpatrywane jest jako zbilansowany i zrównoważony system, uwzględniający potrzeby pokarmowe i nawozowe roślin, gdyż tylko wtedy możliwe jest uzyskanie wysokiego plonu ziarna o jakości odpowiadającej
normom przyjętym na rynku.