Pamiętnik Puławski: prace Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa, z. 140

Permanent URI for this collection

https://bc.iung.pl/handle/123456789/1423

Browse

Now showing 1 - 20 of 30

Wspomnienie o profesorze doktorze habilitowanym Czesławie Maćkowiaku (1931-2005)
(IUNG-PIB, 2005)
Wpływ chemicznych dodatków na skład chemiczny, jakość i tlenową trwałość kiszonki z całych roślin kukurydzy
(IUNG-PIB, 2005) Bodarski, Rafał; Wertelecki, Tomasz; Kowalik, Tomasz
Materiał badawczy stanowiły całe rośliny kukurydzy (Mona, FAO 250), które zakiszono na skalę laboratoryjną (3,5 dm3 mikrosilosy) bez dodatku (gr. kontrolna) oraz z dodatkiem preparatu chemicznego o charakterze zakwaszacza - Neubacid Sil-P Liquid i inhibitora tlenowego rozwoju mikroorganizmów - Neubacid Sil-C Liquid. Oba konserwant y stosowano osobno w ilości 0,3% w stosunku do zakiszanej masy. Dla każdego zabiegu wykonano trzy powtórzenia (trzy osobne kiszonki w każdej grupie). W kiszonkach określono wskaźniki jakości: zawartość kwasów - mlekowego, octowego i masłowego, azotu amoniakalnego, pH oraz oznaczono podstawowy skład chemiczny, poszerzony o frakcje NDF i ADF. Następnie wyliczono straty suchej masy i białka ogólnego w trakcie procesu zakiszania oraz oceniono stabilność tlenową uzyskanych kiszonek na podstawie 7-dniowego testu temperatury w warunkach natleniania. Dodatkowo po 7 dniach napowietrzania powtórnie oceniono jakość kiszonek, aby zweryfikować zarejestrowane w teście temperaturowym niekorzystne procesy tlenowego rozkładu materii organicznej. Kukurydza zakiszona z udziałem obu dodatków chemicznych w porównaniu z kukurydzą z grupy kontrolnej zawierała mniej węglowodanów strukturalnych, a więcej związków bezazotowych wyciągowych. Straty suchej masy i białka w czasie kiszenia tych pasz były istotnie mniejsze niż przy sporządzaniu kiszonki w sposób konwencjonalny. Jakość porównywanych kiszonek była podobna, z wyjątkiem liczby amoniakalnej, niższej w kiszonkach z badanymi dodatkami. Kukurydza zakiszona z inhibitorem tlenowego rozwoju mikroorganizmów była wyraźnie mniej podatna na wtórną fermentację tlenową niż kiszonka z zakwaszaczem i bez dodatków.
Wpływ systemów uprawy roli na wybrane właściwości fizyczne gleby i plonowanie kukurydzy w monokulturze
(IUNG-PIB, 2005) Czyż, Ewa A.
W trzyletnim doświadczeniu polowym, prowadzonym w Stacji Doświadczalnej IUNG-Kępa na madzie rzecznej brunatnej, badano wpływ trzech systemów uprawy roli (uprawa tradycyjna - płużna, uproszczona i siew bezpośredni) na wybrane właściwości gleby (gęstość objętościową, uwilgotnienie i temperaturę w warstwie 0-25 cm) i plonowanie kukurydzy uprawianej na ziarno w monokulturze. Stwierdzono istotny wpływ zastosowanych sposobów uprawy roli na gęstość objętościową i temperaturę gleby oraz plon ziarna kukurydzy. W okresie wegetacji kukurydzy najwyższa, niekorzystna gęstość gleby utrzymywała się przy zastosowaniu siewu bezpośredniego (średnio 1,58 Mg*m-3), znacznie niższa przy uprawie uproszczonej (średnio 1,39 Mg*m-3, a najniższa i najkorzystniejsza dla roślin w obiektach z uprawą tradycyjną - płużną (średnio 1,24 Mg*m-3). Zastosowane systemy uprawy roli istotnie różnicowały plon kukurydzy, w zakresie 63,1-69,8 dt*ha-1. Uprawa tradycyjna - płużna sprzyjała rozwojowi roślin kukurydzy poprzez poprawę właściwości fizycznych gleby ciężkiej, głównie powodując zmniejszenie gęstości objętościowej i wzrost temperatury wierzchniej warstwy gleby (0-25 cm). Największy plon ziarna kukurydzy zapewnił tradycyjny system uprawy (średnio z 3 lat badań 69,8 dt*ha-1). Stwierdzono istotnie ujemną zależność plonów ziarna kukurydzy od wzrostu gęstości objętościowej badanej gleby, zgodnie z równaniem {1}: Plon ziarna kukurydzy [dt*ha-1] = 92,83 - 19,21'gęstość objętościowa gleby; przy współczynniku determinacji R2 = 87,54% i poziomie istotności p
Przegląd prac nad Festulolium braunii (K. Richter) A. Camus
(IUNG-PIB, 2005) Borowiecki, Jerzy
W artykule przeglądowym omówiono wyniki badań nad Festulo/ium braunii (K. Richter) A. Camus otrzymanego ze skrzyżowania tetraploidalnych mieszańców Lolium multiflorum i Festuca pratensis. Wybrane prace dotyczyły głównie polskich odmian festulolium - Felopa i Sulino. Wskazują one na duży potencjał plonowania tego gatunku trawy, zwłaszcza w pierwszym roku użytkowania. Festulolium może być wykorzystywane do produkcji pasz jako czysty zasiew, w mieszankach z roślinami motylkowatymi, szczególnie z koniczyną czerwoną, a także w mieszankach trawiastych. Największą zawartość białka ogólnego i najlepszą strawność masy roślinnej osiąga się wykonując zbiór festulolium przed kłoszeniem. Pod względem jakościowym festulolium jest lepszym komponentem do mieszanek z roślinami motylkowatymi niż kostrzewa łąkowa. Dobrą jakość porostu uzyskuje się w mieszance z kupkówką w dwuletnim użytkowaniu. W podsumowaniu artykułu podano sugestie dalszych badań w zakresie hodowli i wykorzystania festulolium w produkcji pasz.
Wpływ nawożenia azotem i antywylegaczy na plon i jakość ziarna pszenicy ozimej
(IUNG-PIB, 2005) Cacak- Pietrzak, Grażyna; Ceglińska, Alicja; Sułek, Alicja
Materiał doświadczalny stanowiło ziarno pszenicy ozimej odmiany Rysa uzyskane z doświadczenia polowego prowadzonego w latach 2001-2003 w ODR w Kalsku. Badano wpływ nawożenia azotem (90, 120 i 150 kg N*ha-1) i antywylegaczy (Bercema, Cerone, Bercema + Cerone ) na plon, cechy fizyczne i jakościowe ziarna. Plon, masa 1000 ziarn, gęstość w stanie usypowym, celność, szklistość, zawartość popiołu, zawartość białka ogółem, zawartość i jakość glutenu oraz liczba opadania zależały istotnie od roku zbioru. Wraz ze wzrostem poziomu nawożenia azotem wzrastała szklistość ziarna, ogólna zawartość białka i glutenu. Zastosowane antywylegacze nie miały wpływu na żadną z badanych cech.
Particulate organic matter and microbial biomass c contents in soils with different mechanical structure
(IUNG-PIB, 2005) Gajda, Anna; Martyniuk, Stefan
The studies were based on a long-term microplot experiment located at Pulawy Experimental Station ofthe Institute ofSoil Science and Plant Cultivation - National Research Institute (IUNG-PIB). There were 18 of 1.5 m2 experimental microplots (1.0 m x 1.5 m, and depth 1.5 m) filled at the bottom with silt loam as a bed rock, and at the top with: 1 - black earth, 2 - alluvial soil, 3 -Ioess, 4 -light loam, 5 -light loamy sand underlaid with clay loam, 6 -light loamy sand underlaid with slightly loamy sand. The aim was to compare the partieulate organie matter (POM) quantities and microbial biomass C contents in soils with different mechanical structure. The obtained results showed a significant correlation coefficient (R = 0.883, a = 0.05) between soil organic matter (SOM) and particulate organic matter (POM) contents. However, in our studies this relationship seems not to be a clear-cut one. For example, the highest amount of POM (5.5 g per kg of soil) was detected in the alluvial soil, which contained significantly less SOM than the black earth. AIso, the coarse-textured soils contained almost the same amount of POM (2 g per kg of soil) as the light loam substantially richer in SOM and the silt-clay fraction. Moreover, the POM fraction expressed as the percentage of SOM was lowest (16.3%) in the black earth (richest in SOM) and highest (26.0%) in the loess soi!. More interestingly, the two coarse-textured soils (light loamy sands) with low contents of SOM had also almost as high percentages (24-25%) of the POM fraction in their SOM as the loess soi!. Microbial biomass expressed as a percentage of biomass C in the total amount of soil organic C content was highest in the black earth and lowest in the light loamy sand and it comprised 2.4-3.2% of the total amount of organic C in all tested soiI types.
Ważniejsze elementy technologii produkcji wpływające na poziom plonowania pszenicy ozimej oraz ich zmiana w Ujęciu długookresowym
(IUNG-PIB, 2005) Harasim, Adam; Matyka, Mariusz
W latach 1980-2004 w RZD Błonie-Topola przeprowadzono badania nad wpływem wybranych 14 czynników (siedliskowych, agrotechnicznych i organizacyjnych) na plonowanie pszenicy ozimej w zasiewach produkcyjnych. Przedstawiono również trendy plonu ziarna, wartości przedplonów, poziomów nawożenia NPK, udziału zbóż w zasiewach i pracochłonności produkcji. Stwierdzono, że spośród badanych czynników na plonowanie pszenicy istotnie niekorzystnie wpływały większe od przeciętnych opady w okresie wiosenno-letnim (IV-VII) oraz opóźnianie terminu siewu i wysiewanie zbyt dużej ilości nasion. Zmiana warunków gospodarowania (pogorszenie relacji między cenami środków produkcji a cenami ziemiopłodów, likwidacja produkcji zwierzęcej, ograniczenie zatrudnienia, wzrost udziału zbóż w zasiewach) spowodowała wystąpienie tendencji do pogarszania się wartości stanowisk (przedplonów) i obniżania poziomu nawożenia mineralnego fosforem i potasem. Jednak dzięki zwiększonym dawkom azotu i poprawnym innym elementom technologii (dobór odmian, ochrona roślin) było możliwe osiąganie zadowalających i dość stabilnych plonów pszenicy ozimej.
Modelowanie kosztów produkcji kiszonki z kukurydzy
(IUNG-PIB, 2005) Hołaj, Jacek; Machul, Marian
Kiszonka z kukurydzy stanowi podstawową paszę w żywieniu przeżuwaczy. W warunkach gospodarki rynkowej istotne jest poznanie nie tylko kosztów uprawy, ale i sporządzania kiszonki. Analizie poddano kukurydzę średniowczesną o plonie świeżej masy 490 dt*ha-1 i średniopóźną o plonie 520 dt*ha-1. Założono również, że kukurydza na kiszonkę będzie uprawiana na trzech powierzchniach: 2, 10 i 50 ha i przy dwóch rodzajach nawożenia: NPK i NPK z wapnowaniem. W opracowaniu wykorzystano komputerowy model gospodarstwa. Dane wejściowe do modelu stanowiły karty technologiczne produkcji kukurydzy na kiszonkę dla podanych plonów, powierzchni i rodzajów nawożenia oraz baza danych z danymi eksploatacyjnymi i cenami środków produkcji obowiązującymi w 2004 r. Uzyskane wyniki wykazały, że koszty materiałów i usług mają największy udział w kosztach bezpośrednich produkcji kukurydzy na kiszonkę. Koszty materiałów można obniżyć poprzez zastąpienie drogich, importowanych nasion tańszymi produkcji krajowej. Zakup drogich i specjalistycznych maszyn i rezygnacja z usług jest ekonomicznie uzasadniona tylko w przypadku dużych areałów, a realizacja inwestycji musi być poprzedzona rachunkiem ekonomicznym gospodarstwa w perspektywie kilku lat. W kosztach produkcji kukurydzy na kiszonkę duży udział mają koszty zbioru.
Wpływ nawożenia startowego nawozami azotowymi i nawozem wieloskładnikowym na tempo wschodów kukurydzy
(IUNG-PIB, 2005) Kruczek, Andrzej
Na podstawie 4-letnich badań oceniano wpływ sposobów nawożenia kukurydzy na dynamikę wschodów. Stosowano nawożenie: rzutowe na całą powierzchnię przed siewem nasion i rzędowe (startowe) jednocześnie z siewem nasion. Skuteczność sposobów nawożenia badano przy dawkach azotu wzrastających od 25 do 130 kg kg N*ha-1, stosując mocznik (46% N) i saletrę amonową (34% N) oraz nawóz wieloskładnikowy hydrofoska 21 (21% N, 8% P2O5, 11% K2O, 2% MgO). Stwierdzono, że zarówno wielkość dawki azotu, jak i rodzaj nawozu oraz sposób nawożenia nie wpływały na procent wschodów kukurydzy przez cały okres ich trwania. Występujące w poszczególnych latach i kolejnych dniach wschodów różnice w procencie wzeszłych roślin w zależności od sposobu nawożenia ulegały zatarciu w miarę postępu wegetacji. W konsekwencji ostateczna uzyskana obsada roślin po wschodach była równa zakładanej niemal w 100%, a żaden z badanych czynników jej nie różnicował. Zastosowanie mocznika w największej dawce 130 kg N*ha-1 istotnie obniżało obsadę roślin, po wschodach w stosunku do mniejszych dawek mocznika oraz największej dawki saletry amonowej i hydrofoski 21.
Wykorzystanie benzenu jako jedynego źródła węgla w wiązaniu wolnego azotu przez bakterie z rodzaju Azospirillum i Pseudomonas stutzeri
(IUNG-PIB, 2005) Król, Maria J.; Perzyński, Andrzej
Szczepy bakterii Azospirillum spp. i Pseudomonas stutzeri były izolowane wcześniej z endoryzosfery jęczmienia (Hordeum sativum), kukurydzy (Zea mays), uprawianych na różnych glebach i z wydmuchrzycy piaskowej (Elymus arenarius) rosnącej na piaskach wybrzeża Bałtyku (Sobieszewo i Świnoujście). Szczepy te były zdolne do degradacji benzenu. Wiązanie azotu przez szczepy Azospirillum spp. i Pseudomonas stutzeri (głodzone), wyrażone redukcją acetylenu, było badane w pożywce bezazotowej z benzenem jako jedynym źródłem węgla w czasie 168 godzin. Najwyższą aktywność nitrogenazy Azospirillum spp. stwierdzono od 24 h do 48 h, gdy wahała się od 108,19 nM do 109,71 nM C2H4·h-1·cm-3 fazy gazowej. Najwyższą aktywność nitrogenazy Pseudomonas stutzeri stwierdzono po 168 h, wynosiła ona około 83,8 nM C2H4·h-1·cm-3.
Reakcja odmian kukurydzy na sposób nawożenia dwuskładnikowym nawozem NP w zależności od terminu siewu
(IUNG-PIB, 2005) Kruczek, Andrzej
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2000-2003 w Zakładzie Doświadczalno-Dydaktycznym w Swadzimiu koło Poznania. Jego celem było określenie wpływu sposobu nawożenia kukurydzy fosforanem amonu na plon ziarna i jego strukturę oraz wilgotność ziarna. Stosowano dwa sposoby nawożenia: rzutowo na całą powierzchnię przed siewem nasion i rzędowo (startowo) jednocześnie z siewem nasion. Skuteczność sposobów nawożenia badano w trzech terminach siewu i na trzech odmianach o różnej wczesności. Rzędowa aplikacja fosforanu amonu zwiększała istotnie plon ziarna w porównaniu z nawożeniem rzutowym, niezależnie od warunków pogodowych i zawartości fosforu w glebie. Wzrost plonu ziarna pod wpływem nawożenia rzędowego stwierdzono we wszystkich terminach siewu. Wynosił on 3,19 dt*ha-1 przy siewie kukurydzy 12 kwietnia, 2,12 dt*ha-1 przy siewie 26 kwietnia i 2,65 dt*ha-1 przy siewie 10 maja. Nawożenie rzędowe zwiększało liczbę kolb kukurydzy na jednostce powierzchni w stosunku do nawożenia rzutowego.
Wpływ intensywności technologii na efektywność produkcji roślinnej
(IUNG-PIB, 2005) Krasowicz, Stanisław; Nowacki, Wojciech
Intensywność technologii produkcji roślinnej wywiera wpływ na efektywność ekonomiczną. Poziom zużycia środków produkcji, takich jak: nawozy, środki ochrony roślin, nasiona (sadzeniaki), decyduje zarówno o wielkości uzyskanego plonu i jego wartości, jak też o kosztach bezpośrednich. W opracowaniu przedstawiono na przykładzie wybranych technologii lub ich elementów wpływ intensywności produkcji na efekty ekonomiczne. Jako kryterium efektywności przyjęto wielkość nadwyżki bezpośredniej: na 1 ha, na 1 roboczogodzinę i 1 zł poniesionych kosztów bezpośrednich. Stwierdzono, że na efektywność produkcji większy wpływ mają zmiany cen i ich relacje niż różnice w poziomie zużycia środków produkcji wynikające ze specyfiki technologii.
Wpływ dawek azotu i sposobów stosowania nawozów azotowych i nawozu wieloskładnikowego na plonowanie kukurydzy
(IUNG-PIB, 2005) Kruczek, Andrzej
Na podstawie wyników badań prowadzonych w latach 2000-2003 oceniano wpływ sposobu nawożenia na plonowanie kukurydzy, Stosowano nawożenie: rzutowe na całą powierzchnię przed siewem nasion i rzędowe (startowe) jednocześnie z siewem nasion, Skuteczność sposobów nawożenia badano przy wzrastających dawkach azotu od 25 do 130 kg N*ha-1. Stosowano mocznik (46% N) i saletrę amonową (34% N) oraz nawóz wieloskładnikowy hydrofoska 21 (21% N, 8% P2O5, 11% K2O, 2% MgO). Stwierdzono, że rzędowy wysiew badanych nawozów zwiększał plony kukurydzy w porównaniu z nawożeniem rzutowym, niezależnie od warunków pogodowych w latach, dawek azotu i rodzaju nawozu. Istotny wzrost plonu ziarna uzyskano w latach, w których wilgotność gleby utrzymywała się na wystarczającym poziomie, Sposób nawożenia i rodzaj nawozu nie wpływały na liczbę kolb na I m', masę 1000 ziarn i liczbę ziarn w kolbie.
Zmiany w opłacalności produkcji kukurydzy na ziarno w Polsce
(IUNG-PIB, 2005) Klepacki, Bogdan; Gołębiewska, Barbara
W opracowaniu zaprezentowano opłacalność produkcji kukurydzy na ziarno porównując nadwyżki bezpośrednie uzyskiwane z jej produkcji z nadwyżkami osiąganymi w produkcji pszenicy ozimej. Sporządzono również analizę nadwyżek od roku 1993 do 2001 opracowaną na podstawie danych IERiGŻ, a także porównano efektywność wykorzystania podstawowych czynników produkcji, to jest ziemi, pracy i kapitału w zależności od stosowanych technologii produkcji (standardowej i intensywnej). Stwierdzono, iż opłacalność produkcji w dużej mierze zależała od stosowanych technologii. Przeprowadzona analiza wykazała również, iż produkcja intensywna nie zawsze była opłacalna w przypadku kukurydzy.
Plonowanie i wartość pokarmowa mieszanek lucerny z kupkówką pospolitą i esparcetą w warunkach różnych systemów wypasania
(IUNG-PIB, 2005) Gaweł, Eliza
W literaturze krajowej brak jest wyników badań nad porównaniem systemów wypasania mieszanek z lucerną. Doświadczenie pastwiskowe realizowano w latach 2001-2004 w RZD IUNG Grabów. Celem badań było określenie wpływu krótko- i długotrwałego wypasu mieszanek lucerny z kupkówką pospolitą i esparcetą na plonowanie, wykorzystanie pastwiska, skład chemiczny, wartość pokarmową i trwałość roślin lucerny w warunkach wypasania krów. Pierwszym badanym czynnikiem był system wypasania: krótkotrwały (1-2 dni wypasania i 30 dni odrastania) i długotrwały (7-8 dni wypasania i 23-24 dni odrastania). Drugim czynnikiem były mieszanki - lucerny (50%) (indywidualnie każda odmiana: Kometa, Luzelle, Legend) z kupkówką pospolitą (50%) oraz lucerny (40%) (indywidualnie każda odmiana: Kometa, Luzelle, Legend) z kupkówką pospolitą (50%) i esparcetą(IO%). Wypas odrostu wiosennego rozpoczynano po osiągnięciu przez łan mieszanek wysokości 35 cm. Następne wypasy realizowano zgodnie ze schematem doświadczenia. Plon oszacowano na podstawie próbek materiału roślinnego z II ml z poletka. Niedojady koszono, ważono i usuwano z pastwiska po każdym wypasie. Wypas krótkotrwały (1-2 dni wyjadania i 30 dni odrastania) okazał się korzystniejszy dla plonu zielonej i suchej masy mieszanek oraz trwałości lucerny niż wypas długotrwały (7-8 dni wyjadania i 23-24 dni odrastania). Najwyższym poziomem plonów zielonej i suchej masy wyróżniały się mieszanki z odmianami lucerny Luzelle i Legend. Współczynnik wykorzystania pastwiska w systemie wypasu krótko- i długotrwałego był zbliżony. W warunkach wypasu długotrwałego paszę wyróżniała większa zawartość składników pokarmowych niż przy wypasie krótkotrwałym. Wartość energetyczna mieszanek lucerny z kupkówką pospolitą oraz z kupkówką pospolitą i esparcetą wyrażona w JPM była zbliżona. Mieszanki w drugim roku użytkowania cechowała większa wartość białkowa niż w pierwszym.
Wpływ związków mineralnych i organicznych modyfikujących pH cieczy opryskowej na skuteczność działania tralkoksydymu
(IUNG-PIB, 2005) Szeleźniak, Edward
Wyniki badań opublikowane w literaturze zagranicznej i krajowej wskazują, że skuteczność chwastobójcza wielu herbicydów, zwłaszcza stosowanych w dawkach zmniejszonych, jest silnie modyfikowana zarówno przez niektóre sole mineralne obecne w wodzie użytej do przygotowania cieczy opryskowej, zmieniające jej pH, jak również przez jedno- i wieloskładnikowe adiuwanty do niej dodawane. Celem badań, przeprowadzonych w szklarni, było określenie wpływu wybranych związków mineralnych oraz adiuwantów organiczno-mineralnych i organicznych na biologiczną aktywność tralkoksydymu stosowanego w małych dawkach, a także ustalenie zależności między skutecznością chwastobójczą tego herbicydu i pH cieczy opryskowej oraz składem jonowym wód naturalnych pochodzących z różnych źródeł. Wykazano, że wodorotlenki i sole mineralne znacznie zwiększające pH roztworu opryskowego wydatnie wzmagały skuteczność chwastobójczą tralkoksydymu aplikowanego w wodzie dejonizowanej, odznaczającej się odczynem kwaśnym. Stopień redukcji świeżej masy gatunku Setaria glauea zwiększał się w miarę wzrostu (do określonego poziomu) ich stężenia w cieczy opryskowej i pH roztworu. Nie stwierdzono wyraźnie ukierunkowanego powiązania skuteczności chwastobójczej herbicydu z wielkością wskaźnika pH, kiedy tralkoksydym aplikowano łącznie z adiuwantami organicznymi lub organiczno-mineralnymi. W takich warunkach wystąpiło znaczne zróżnicowanie aktywności biologicznej tralkoksydymu w zależności od składu jonowego wód naturalnych i składu chemicznego adiuwantów. Uzyskane wyniki poszerzyły wiedzę z zakresu reakcji tralkoksydymu na czynniki natury chemicznej. Ponadto wykazały, że efektem zastosowania właściwego adiuwanta jest osiągnięcie bardzo dobrej skuteczności chwastobójczej tego preparatu, nawet w warunkach zastosowania małej dawki substancji aktywnej herbicydu, niezależnie od składu jonowego wody użytej do sporządzenia roztworu opryskowego.
Wstępna ocena możliwości produkcji zielonki z uprawy współrzędnej kukurydzy z fasolą zwyczajną i wielokwiatową
(IUNG-PIB, 2005) Sowiński, Józef; Bodarski, Rafał
Doświadczenie przeprowadzono w RZD Pawłowice należącym do Akademii Rolniczej we Wrocławiu w latach 2003-2004. Kukurydzę uprawiano w siewie czystym oraz z dwoma gatunkami fasoli: zwyczajną (Phaseolus vulgaris L.) i wielokwiatową (Phaseolus multijlorus Lam.). W obiektach z uprawą współrzędną stosunek kukurydzy do fasoli wynosił 90:10 i 67:33%. Obsada kukurydzy w siewie czystym, przyjęta za 100%, wynosiła 12 roślin na l m'. Zbiór roślin przeprowadzono w dojrzałości woskowej ziarna, a następnie wykonano analizy botaniczne i pobrano próbki do analiz chemicznych. Z kukurydzy uprawianej współrzędnie z fasolą wielokwiatową i zwyczajną (w proporcjach 90: 10%) uzyskano istotnie wyższy plon suchej masy wynoszący 143 i 136 dt*ha-1. Zwiększenie ilości wysiewu obydwu gatunków fasoli do 33% spowodowało spadek plonu suchej masy. Zawartość białka ogólnego w paszy z uprawy współrzędnej była wyższa o 1,0-3,7% niż z zasiewu jednogatunkowego kukurydzy. Wykorzystanie fasoli do uprawy współrzędnej nie spowodowało wzrostu zawartości włókna surowego w porównaniu z wartościami uzyskanymi dla kukurydzy w czystym siewie. Z kukurydzy uprawianej z fasolami uzyskano istotnie wyższą wydajność białka ogólnego, 0167 - 387 kg*ha-1, niż z zasiewu jednogatunkowego. Najwyższy plon energii netto laktacji z l ha uzyskano w drugim roku badań dla wariantu uprawy współrzędnej kukurydzy z fasolami wysianymi w proporcji 90: 10. Wynosił on 111700 i 119300 MJ*ha-1 odpowiednio dla uprawy z fasolą zwyczajną i wielokwiatową.
Genetyczne determinanty enzymów zaangażowanych w wykorzystanie WWA jako substratu pierwotnego podczas wiązania N2 przez bakterie z rodzaju Pseudomonas
(IUNG-PIB, 2005) Król, Maria J.; Wielbo, Jerzy; Zielewicz-Dukowska, Julita
Przebadano 12 szczepów Pseudomonas stutzeri oraz 6 szczepów Pseudomonas spp. pod kątem obecności genów kodujących dioksygenazę 2,3-katecholową (C 2,3-DO), dioksygenazę naftalenową (NDO) oraz nitrogenazę. Hybrydyzacja do kolonii, amplifikacja PCR oraz weryfikacja amplifikacji metodą dot-blot i hybrydyzacji wykazała, że większość badanych szczepów Pseudomonas stutzeri posiadała gen dla C 2,3-DO, a w większości izolatów Pseudomonas spp. zidentyfikowano gen dla NDO. We wszystkich badanych szczepach potwierdzono obecność genu dla nitrogenazy. Otrzymane wyniki są zgodne z wcześniejszymi obserwacjami, że badane szczepy są zdolne do prowadzenia redukcji azotu cząsteczkowego używając WWA jako substratu pierwotnego.
Skuteczność zlokalizowanego nawożenia PKMg zbóż w systemie uprawy zerowej
(IUNG-PIB, 2005) Stanisławska-Glubiak, Ewa; Korzeniowska, Jolanta; Kaus, Adam
Przeprowadzono 3-letnie badania, oparte na ścisłych doświadczeniach polowych, dotyczące nawożenia zbóż wieloskładnikowym nawozem PKMg w zerowym systemie uprawy roli. Dotychczas nie ma bowiem jakichkolwiek zaleceń nawozowych dla tej metody uprawowej, która, jak się przewiduje, w przyszłości będzie stosowana na większej powierzchni niż obecnie. Celem pracy było porównanie efektów nawożenia zlokalizowanego (rzędowo-wgłębnego) z tradycyjnie stosowanym nawożeniem rzutowym. Stwierdzono niezadowalające efekty nawożenia zlokalizowanego zbóż w porównaniu z rzutowym przy średniej zasobności gleby w fosfor, potas i magnez, jak również zależność tych efektów od warunków pogodowych. Przy rzędowo-wgłębnym stosowaniu nawozu zmniejszenie dawki do poziomu 2/3 w stosunku do dawki pełnej, zalecanej przy stosowaniu rzutowym, na ogół nie powodowało obniżenia poziomu plonów zbóż oraz pogorszenia jakości ziarna. Dotyczy to głównie owsa i jęczmienia jarego, a w mniejszym stopniu pszenicy ozimej.
Ocena wartości siewnej nasion kukurydzy w sześcioletnim okresie przechowywania
(IUNG-PIB, 2005) Sulewska, Hanna; Jazic, Przemysław; Ptaszyńska, Grażyna
Doświadczenie przeprowadzono w latach 1995-2001 w KURiR AR w Poznaniu. Oceniano zdolność kiełkowania przechowywanych nasion kukurydzy w trzech testach: ciepłym, zimnym oraz polowym. W badaniach uwzględniono 8 odmian: Milpa, Kosmo, Aladin, LG 2190, LG 2242, LG 2250, Alarik i Anjou 207. Materiał siewny przechowywano przez sześć lat w ogrzewanej hali w temperaturze 18-20°C. Nasiona testowanych odmian wyraźnie różniły się tempem utraty zdolności kiełkowania w sześcioletnim okresie przechowywania. Najlepiej przechowywało się ziarno siewne odmiany Argos, które po upływie czterech lat kiełkowało w polu na poziomie 98%, a po pięciu - 56%. Czteroletni okres magazynowania nasion sześciu spośród ośmiu badanych odmian nie powodował istotnej obniżki zdolności kiełkowania, która w teście polowym wahała się od 84,5% do 97%, odpowiednio dla odmian Alarik i Argos. Nasiona odmian Kosmo i Milpa znacznie szybciej niż pozostałe traciły zdolność kiełkowania. Zdolność kiełkowania oceniana w teście ciepłym była silnie skorelowana z polową zdolnością kiełkowania. Uzyskane wyniki wskazują, że test zimny jest testem ostrzejszym niż polowa zdolność kiełkowania i test ciepły.

Browse

Browsing Pamiętnik Puławski: prace Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa, z. 140 by Issue Date

Results Per Page

Sort Options