Dynamics of weed infestation in maize in 1972–2008 years in lower silesia and present possibilities of weed management
No Thumbnail Available
Date
2011
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Instytut Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowy Instytut Badawczy w Puławach
Abstract
Description
Previously elaborated floristic list of weeds communities accompanying maize cultivation in the region of Wroclaw has undergone numerous changes in the course of years, namely there have occurred both quantitative and qualitative differences in comparison to research conducted in the years 1972–1992. However, still remaining weed species in maize stands are barnyard grass and white goose foot. Yet a serious danger regarding all maize stands was the occurrence of black nightshade – the species which, so far, has not been found in that cultivation, as well as intensified occurrence of thermophilic and late – emerging species: green foxtail, green amaranth and fool`s parsley. There was recorded a significant decrease in common chickweed and quack grass infestation as compared to previous investigation. Those communities still featured high diversity of segetal flora, yet there were recorded less numerous occurrences of particular species detected in the years 1972–1992. The highest biodiversity of segetal flora was reported in maize cultivated according to the conventional method, with the use of crop rotation, while the lowest weeds infestation level characterized the stands resulting from direct sowing. Both in cultivation using crop rotation and monoculture, after introduction of cultivation
simplification, there was observed the occurrence of perennial species of common wormwood and field horsetail, while in maize monoculture originating from direct sowing increased danger of Elymus repens infestation became a fact.
To assess weeds infestation by dominant species, continuously present in maize stands differing in the area and production intensity, there was applied log – linear and correspondence analysis. Selected multi – feature statistical methods facilitate determination of weeds infestation in relation to soil type and farm size in the course of years and allow to assess qualitative properties of not continuous character, like weeds abundance in the case of this study. Regardless the type of oil and farm size, the highest numbers belonged to barnyard grass and white goose – foot. Significantly higher numbers regarding green bristlegrass, green amaranth and black nightshade were reported for black earth in comparison to the remaining stands. On brown soils there occurred intensive infestation with barnyard grass, white goose – foot and ivy – like speedwell. Lessive soils characterized the highest number of barnyard grass, white goose – foot, field violet, field mayweed and quack grass per area unit. Basing on determination of tolerated by maize periods of competition among barnyard grass, green amaranth and white goose – foot in the conditions of micro – field experiment, it was possible to state that these three species occurring together, as well as barnyard grass and green amaranth growing separately, can remain in maize stand until this plant reaches its 7 – leaf stage, not affecting maize growing and the size of grain yield. In the case of white goose –maize tolerated weeds presence until it reached its 5 - leaf stage. Then strongly
competitive effect of weeds on maize growth and yield size became evident. Fertile black soils and the conditions of cultivation based on a ploughing system enable high efficacy of mono – and dicotyledones weed control with the use of Titus 25 WG + Trend
90 EC and Milagro 040 SC herbicides in doses reduced by 33%. The most efficient weeds control effect characterized the mixtures of Callisto 100 SC + Milagro 040 SC and Titus 25 WG + Trend 90 EC+ Banvel 480 SL administered in divided, full and reduced doses. On
brown soils, regarding the pattern of reduced doses the most efficient weeds control means were the mixtures of Callisto 100 SC + Milagro 040 SC and Titus 25 WG + Trend 90 EC + Banvel 480 SL in doses reduced by o 33%. Weeds community occurring on lessive soil was most efficiently destroyed by using, in divided doses pattern, a full dose of Titus 25 WG + Trend 90 EC + Banvel 480 SL mixture, although its application in reduced doses was not satisfactory. In the future, high demands on the assumptions of sustainable agriculture will be largely enforced the design of chemical weed control systems with using minimal doses of herbicides supported by the addition of various substances to improve their effectiveness. Therefore further investigation based on biological tests was undertaken. The research aim was the assessment of the effect of oil adjuvants Actirob 842 EC oraz Atpolan 80 EC , featuring diversified chemical properties, on higher efficacy of herbicides Milagro 040 SC, Callisto 100 SC and their mixtures, applied in reduced doses according to Echinochloa crus-galli, Amaranthus retroflexus, Chenopodium album and Galium aparine. In the era of universal globalization of agriculture increased risk of transmission of invasive alien species to new areas. The harmfulness of them is largely the result of high competitive strength and easy to find for itself a niche in the ecological habitat as the warming climate may pose a potential threat to agricultural crops, and in the case of Artemisia vulgaris for maize.
Great impact on changing weed infestation recently have a new cultivation technique that creates the conditions for transfer of land to crops ruderal species not encountered before, such as mugwort. In this situation any time soon about the effectiveness of weed control methods will be decided by knowledge of the constant changes taking place in communities of flora segetal under the influence of biotic, abiotic or environmental factors. Since agrofitocenozy are fragile systems, prone to constant changes, therefore, recommended methods of their regulation over the years should be continuously adapted to these changes.
Lista florystyczna zbiorowisk chwastów towarzyszących uprawom kukurydzy w rejonie Wrocławia na przestrzeni lat uległa zmianom ilościowym i jakościowym w porównaniu z badaniami prowadzonymi w latach 1972–1992. Nadal ciągle dominującymi gatunkami w zasiewach kukurydzy pozostają chwastnica jednostronna i komosa biała. Natomiast dużym zagrożeniem dla kukurydzy na wszystkich stanowiskach było pojawienie się psianki czarnej – gatunku dotąd niespotykanego w tej uprawie oraz nasilenie występowania gatunków ciepłolubnych i późnowschodzących: włośnicy zielonej, szarłatu szorstkiego, blekotu pospolitego, zaślazu pospolitego. Istotnie spadło zagrożenie gwiazdnicą pospolitą i perzem właściwym w porównaniu z poprzednimi badaniami. W zbiorowiskach tych panowała nadal duża różnorodność flory segetalnej, notowano jednak mniejsze liczebności poszczególnych gatunków od stwierdzonych w latach 1972–1992. Największą bioróżnorodność flory segetalnej stwierdzono w kukurydzy uprawianej konwencjonalnie z zastosowaniem płodozmianu, zaś najuboższe zachwaszczenie w siewie bezpośrednim. W uprawach z zastosowaniem płodozmianu, jak i w monokulturze po wprowadzeniu uproszczeń uprawowych obserwowano pojawienie się gatunków wieloletnich bylicy pospolitej oraz skrzypu polnego, natomiast w monokulturze kukurydzy uprawianej z zastosowaniem siewu bezpośredniego wrastało również zagrożenie perzem własciwym. Do oceny zachwaszczenia gatunkami dominującymi, stale obecnymi w uprawie kukurydzy w gospodarstwach różniących się powierzchnią i intensywnością produkcji wykorzystano analizę log-liniową i korespondencji. Wybrane wielocechowe metody statystyczne ułatwiają określenie zależności zachwaszczenia od typu gleby oraz wielkości gospodarstwa na przestrzeni lat i pozwalają oceniać cechy jakościowe o charakterze nieciągłym, w tym wypadku liczebność chwastów. Niezależnie od typu gleby i wielkości gospodarstwa w największej liczebności zawsze występowały chwastnica jednostronna i komosa biała. Istotnie większe liczebności włośnicy zielonej, szarłatu szorstkiego i psianki czarnej wykazano na czarnych ziemiach w porównaniu z pozostałymi stanowiskami. Na glebach brunatnych w dużym nasileniu wystąpiły chwastnica jednostronna, komosa biała i przetacznik bluszczykowaty. Natomiast gleby płowe charakteryzowały się największą liczbą na jednostce powierzchni chwastnicy jednostronnej, komosy białej, fiołka polnego, rumianu polnego i perzu właściwego. W oparciu o wyznaczanie tolerowanych okresów konkurencji chwastnicy jednostronnej, szarłatu szorstkiego i komosy białej w warunkach doświadczenia mikropoletkowego stwierdzono, że chwastnica jednostronna, jak i szarłat szorstki rosnące samodzielnie, mogą pozostawać w łanie do fazy 7 liści kukurydzy bez niekorzystnego oddziaływania na jej wegetację oraz wysokość plonu ziarna. Natomiast w przypadku samodzielnego występowania komosy białej kukurydza tolerowała jej obecność do fazy 5 liści. Po tym okresie ujawnił się silnie konkurencyjny ich wpływ na wegetację kukurydzy i wysokość plonowania bez względu na liczbę chwastów na jednostce powierzchni. Na żyznych czarnych ziemiach w warunkach gospodarowania opartego na płużnym systemie uprawowym możliwa jest wysoka skuteczność niszczenia chwastów jedno- i dwuliściennych herbicydami Titus25 WG + Trend 90 EC oraz Milagro 040 SC w dawkach obniżonych o 33%. Najwyższe działanie chwastobójcze wykazały mieszaniny Callisto 100 SC + Milagro 040 SC i Titus 25 WG + Trend 90 EC+ Banvel 480 SL w wariancie dawek dzielonych, pełnych i obniżonych. Na glebach brunatnych w wariancie dawek obniżonych najefektywniejsze w niszczeniu zachwaszczenia okazały się mieszaniny Callisto 100 SC + Milagro 040 SC i Titus 25 WG + Trend 90 EC + Banvel 480 SL w dawkach obniżonych o 33%. Natomiast zbiorowisko chwastów występujące na glebach płowych najbardziej efektywnie było eliminowane w wariancie dawek dzielonych z użyciem pełnej dawki mieszaniny Titus 25 WG + Trend 90 EC + Banvel 480 SL, natomiast nie sprawdziła się aplikacja tej mieszaniny z użyciem obniżonych dawek. W przyszłości wysokie wymagania założeń rolnictwa zrównoważonego będą w dużej mierze wymuszały opracownie chemicznych systemów odchwaszczania z wykorzystaniem minimalnych dawek herbicydów wspomaganych dodatkiem różnych substancji poprawiających ich skuteczność W tym kierunku podjęto dalsze badania w oparciu o testy biologiczne. Ich celem było wykazanie wpływu dodatku adiuwantów olejowych Actirob 842 EC oraz Atpolan 80 EC na wzrost skuteczności herbicydów Milagro 040 SC, Callisto 100 SC i ich mieszaniny aplikowanych w systemie obniżonych dawek w stosunku do chwastnicy jednostronnej, szarłatu szorstkiego, komosy białej i przytulii czepnej. W dobie powszechnej globalizacji rolnictwa wzrasta zagrożenie przenikania obcych gatunków inwazyjnych na nowe tereny. Szkodliwość ich w dużej mierze wynika z wysokiej siły konkurencyjnej i łatwego znajdowania dla siebie niszy ekologicznej w danym siedlisku, co przy ocieplającym się klimacie może stanowić potencjalne zagrożenie dla upraw rolniczych, a w przypadku zaślazu pospolitego dla kukurydzy. Duży wpływ na zmieniające się zachwaszczenie w ostatnim czasie będą miały nowe techniki uprawowe stwarzające warunki dla przenikania z terenów ruderalnych do upraw rolniczych gatunków dotąd niespotykanych, jak np. bylica pospolita. W tej sytuacji w najbliższym czasie o skuteczności metod regulacji zachwaszczenia będzie decydować znajomość ciągłych zmian zachodzących w zbiorowiskach flory segetalnej pod wpływem czynników biotycznych, abiotycznych czy ekologicznych. Ponieważ agrofitocenozy te są układami niestabilnymi, nieustannie ulegającymi przekształceniom, dlatego zalecane metody ich regulacji powinny być stale dostosowywane do zachodzących zmian.
Lista florystyczna zbiorowisk chwastów towarzyszących uprawom kukurydzy w rejonie Wrocławia na przestrzeni lat uległa zmianom ilościowym i jakościowym w porównaniu z badaniami prowadzonymi w latach 1972–1992. Nadal ciągle dominującymi gatunkami w zasiewach kukurydzy pozostają chwastnica jednostronna i komosa biała. Natomiast dużym zagrożeniem dla kukurydzy na wszystkich stanowiskach było pojawienie się psianki czarnej – gatunku dotąd niespotykanego w tej uprawie oraz nasilenie występowania gatunków ciepłolubnych i późnowschodzących: włośnicy zielonej, szarłatu szorstkiego, blekotu pospolitego, zaślazu pospolitego. Istotnie spadło zagrożenie gwiazdnicą pospolitą i perzem właściwym w porównaniu z poprzednimi badaniami. W zbiorowiskach tych panowała nadal duża różnorodność flory segetalnej, notowano jednak mniejsze liczebności poszczególnych gatunków od stwierdzonych w latach 1972–1992. Największą bioróżnorodność flory segetalnej stwierdzono w kukurydzy uprawianej konwencjonalnie z zastosowaniem płodozmianu, zaś najuboższe zachwaszczenie w siewie bezpośrednim. W uprawach z zastosowaniem płodozmianu, jak i w monokulturze po wprowadzeniu uproszczeń uprawowych obserwowano pojawienie się gatunków wieloletnich bylicy pospolitej oraz skrzypu polnego, natomiast w monokulturze kukurydzy uprawianej z zastosowaniem siewu bezpośredniego wrastało również zagrożenie perzem własciwym. Do oceny zachwaszczenia gatunkami dominującymi, stale obecnymi w uprawie kukurydzy w gospodarstwach różniących się powierzchnią i intensywnością produkcji wykorzystano analizę log-liniową i korespondencji. Wybrane wielocechowe metody statystyczne ułatwiają określenie zależności zachwaszczenia od typu gleby oraz wielkości gospodarstwa na przestrzeni lat i pozwalają oceniać cechy jakościowe o charakterze nieciągłym, w tym wypadku liczebność chwastów. Niezależnie od typu gleby i wielkości gospodarstwa w największej liczebności zawsze występowały chwastnica jednostronna i komosa biała. Istotnie większe liczebności włośnicy zielonej, szarłatu szorstkiego i psianki czarnej wykazano na czarnych ziemiach w porównaniu z pozostałymi stanowiskami. Na glebach brunatnych w dużym nasileniu wystąpiły chwastnica jednostronna, komosa biała i przetacznik bluszczykowaty. Natomiast gleby płowe charakteryzowały się największą liczbą na jednostce powierzchni chwastnicy jednostronnej, komosy białej, fiołka polnego, rumianu polnego i perzu właściwego. W oparciu o wyznaczanie tolerowanych okresów konkurencji chwastnicy jednostronnej, szarłatu szorstkiego i komosy białej w warunkach doświadczenia mikropoletkowego stwierdzono, że chwastnica jednostronna, jak i szarłat szorstki rosnące samodzielnie, mogą pozostawać w łanie do fazy 7 liści kukurydzy bez niekorzystnego oddziaływania na jej wegetację oraz wysokość plonu ziarna. Natomiast w przypadku samodzielnego występowania komosy białej kukurydza tolerowała jej obecność do fazy 5 liści. Po tym okresie ujawnił się silnie konkurencyjny ich wpływ na wegetację kukurydzy i wysokość plonowania bez względu na liczbę chwastów na jednostce powierzchni. Na żyznych czarnych ziemiach w warunkach gospodarowania opartego na płużnym systemie uprawowym możliwa jest wysoka skuteczność niszczenia chwastów jedno- i dwuliściennych herbicydami Titus25 WG + Trend 90 EC oraz Milagro 040 SC w dawkach obniżonych o 33%. Najwyższe działanie chwastobójcze wykazały mieszaniny Callisto 100 SC + Milagro 040 SC i Titus 25 WG + Trend 90 EC+ Banvel 480 SL w wariancie dawek dzielonych, pełnych i obniżonych. Na glebach brunatnych w wariancie dawek obniżonych najefektywniejsze w niszczeniu zachwaszczenia okazały się mieszaniny Callisto 100 SC + Milagro 040 SC i Titus 25 WG + Trend 90 EC + Banvel 480 SL w dawkach obniżonych o 33%. Natomiast zbiorowisko chwastów występujące na glebach płowych najbardziej efektywnie było eliminowane w wariancie dawek dzielonych z użyciem pełnej dawki mieszaniny Titus 25 WG + Trend 90 EC + Banvel 480 SL, natomiast nie sprawdziła się aplikacja tej mieszaniny z użyciem obniżonych dawek. W przyszłości wysokie wymagania założeń rolnictwa zrównoważonego będą w dużej mierze wymuszały opracownie chemicznych systemów odchwaszczania z wykorzystaniem minimalnych dawek herbicydów wspomaganych dodatkiem różnych substancji poprawiających ich skuteczność W tym kierunku podjęto dalsze badania w oparciu o testy biologiczne. Ich celem było wykazanie wpływu dodatku adiuwantów olejowych Actirob 842 EC oraz Atpolan 80 EC na wzrost skuteczności herbicydów Milagro 040 SC, Callisto 100 SC i ich mieszaniny aplikowanych w systemie obniżonych dawek w stosunku do chwastnicy jednostronnej, szarłatu szorstkiego, komosy białej i przytulii czepnej. W dobie powszechnej globalizacji rolnictwa wzrasta zagrożenie przenikania obcych gatunków inwazyjnych na nowe tereny. Szkodliwość ich w dużej mierze wynika z wysokiej siły konkurencyjnej i łatwego znajdowania dla siebie niszy ekologicznej w danym siedlisku, co przy ocieplającym się klimacie może stanowić potencjalne zagrożenie dla upraw rolniczych, a w przypadku zaślazu pospolitego dla kukurydzy. Duży wpływ na zmieniające się zachwaszczenie w ostatnim czasie będą miały nowe techniki uprawowe stwarzające warunki dla przenikania z terenów ruderalnych do upraw rolniczych gatunków dotąd niespotykanych, jak np. bylica pospolita. W tej sytuacji w najbliższym czasie o skuteczności metod regulacji zachwaszczenia będzie decydować znajomość ciągłych zmian zachodzących w zbiorowiskach flory segetalnej pod wpływem czynników biotycznych, abiotycznych czy ekologicznych. Ponieważ agrofitocenozy te są układami niestabilnymi, nieustannie ulegającymi przekształceniom, dlatego zalecane metody ich regulacji powinny być stale dostosowywane do zachodzących zmian.
Keywords
weeds communities, cultivation technology, maize, herbicides, dose reduction, adjuvants, biological tests, zbiorowiska chwastów, systemy uprawowe, kukurydza, herbicydy, redukcja dawek, adiuwanty, testy biologiczne
Citation
Monografie i Rozprawy Naukowe, 30, ss. 113